กาลครั้งหนึ่ง… มีเกาะแห่งหนึ่งรวบรวมความรู้สึกต่างๆของมนุษย์เราไว้ด้วยกัน
วันหนึ่ง ได้มีประกาศว่า อีกไม่นานเกาะแห่งนี้ จะล่มสลาย น้ำจะท่วมเกาะ ขอให้ทุกความรู้สึกจงเตรียมตัว…
เมื่อทุกความรู้สึกได้ทราบข่าวแล้ว ต่างก็หาวิธีการเพื่อที่จะเอาตัวรอด มีเพียงความรักเท่านั้นที่ไม่ได้เตรียมหาวิธีการเพื่อให้ตัวเองรอด
จนเมื่อน้ำท่วมมากขึ้นๆ ความรักจึงร้องขอความช่วยเหลือ พอดีกับที่ความเห็นแก่ตัวพายเรือผ่านมา ความรักก็บอกว่า “ความเห็นแก่ตัว ขอเราไปด้วยคนได้ไหม?”
ความเห็นแก่ตัวก็ตอบว่า “ไม่ได้หรอก ความรัก ตัวเจ้าเปียก ถ้าเจ้าขึ้นมาเรือข้าก็เปียกและเลอะเทอะน่ะสิ”
เมื่อพูดจบ ความเห็นแก่ตัวก็พายเรือจากไป…
ความรักก็ยังคงร้องขอความช่วยเหลือต่อไป แล้วความโลภก็ผ่านมา
ความรักก็ตะโกนขอความช่วยเหลือโดยบอกว่า “ความโลภ ช่วยเราด้วยเถอะ ขอเราอาศัยไปด้วยนะ”
ความโลภรีบตอบว่า “ไม่ได้หรอก ถ้าเจ้าขึ้นมา ข้าก็เอาของไปไม่หมดน่ะสิ”
พูดจบความโลภก็จากไป
ความรักยังคงไม่ยอมแพ้ ยังคงรอคอยที่จะมีสักความรู้สึกรับตนไปด้วย แล้วความเกลียดก็ผ่านมา ความรักจึงร้องขอความช่วยเหลืออีกครั้ง “ความเกลียด ช่วยเราด้วย” ความรักร้องขอด้วยความอ่อนล้า
ความเกลียดมองหน้าความรักด้วยสีหน้าชิงชังโดยที่ไม่พูดอะไร แล้วก็จากไป
ความรักเริ่มหมดหวัง
ทันใดนั้นก็มีเสียงแก่ๆ เสียงหนึ่งตะโกนดังขึ้นมาว่า “ไม่เป็นไรความรัก เราจะช่วยเจ้าเอง” ความรักได้ยินดังนั้นก็ดีใจ รีบขึ้นเรือ และด้วยความอ่อนเพลียจากการเอาชีวิตรอด ความรักได้หลับไปตลอดการเดินทาง
จนถึงที่หมายที่ๆ แห่งใหม่ คุณยายได้ปลุกให้ความรักตื่น
แล้วบอกว่า “ถึงที่ๆ ปลอดภัยแล้วล่ะ ความรัก”
เมื่อความรักได้ยินก็ตื่นแล้วลงจากเรือ แล้วคุณยายก็พายเรือจากไป
เมื่อนึกขึ้นได้ ความรักก็คิดขึ้นได้ว่าตัวเองยังไม่ได้ขอบคุณคุณยายเลย
จึงตะโกนร้องเรียก เรียกเท่าไหร่ คุณยายก็ไม่หันกลับมา มีแต่จะเดินต่อไปข้างหน้า
ความรู้ที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็บอกว่า “อย่าตะโกนเรียกไปเลย เขาไม่มีวันเดินย้อนกลับมาหรอก” ความรักหันมามองหน้าความรู้ แล้วถามด้วยความสงสัยว่า “เขาเป็นใครเหรอ?”…
“เขาคือเวลา” ความรักก็ถามความรู้ต่อว่า “แล้วทำไมเวลาเขาถึงช่วยเราล่ะความรู้”
…ความรักยังคงถามต่อไปด้วยความสงสัย
“ก็เพราะมีแต่เวลาเท่านั้น ที่รู้จักและเห็นคุณค่าของความรัก”…..
Big12s's Blog 
ใส่ความเห็น